Pogotowie Ratunkowe w Warszawie powstało w 1897 roku z inicjatywy doktora Józefa Zawadzkiego, który organizację i działalność pogotowia ratunkowego poznał pracując w latach 1890 –1893 w stacji pogotowia w Wiedniu. Towarzystwo Pomocy Doraźnej - Pogotowie Ratunkowe utrzymywało się ze składek społecznych, dobrowolnych datków, opłat ubezpieczalni społecznej za transport chorych i pomoc w domu osobom niesprawnym i obłożnie chorym oraz z dotacji miejskich.

Do 1909 roku w warszawskim pogotowiu używano wyłącznie trakcji konnej. Wyjazd konny trwał ok. 1,5 godziny wraz z powrotem, samochodem można było załatwić w tym czasie 3 wezwania. Od roku 1910 koni używano tylko do przewozu chorych, do wypadków wyjeżdżały wyłącznie samochody.

W latach 1939 – 1945 warszawskie pogotowie ratunkowe było pod przymusowym zarządem okupanta niemieckiego. W tym czasie w Warszawie czynne były 2 stacje: przy ul. Hożej i ul. Leszno.

W 1945 roku po zniszczeniu obu budynków podczas Powstania Warszawskiego oraz wywiezieniu przez władze niemieckie całego taboru samochodowego rozpoczęto prace nad ponownym uruchomieniem Pogotowia Ratunkowego w Warszawie. Z inicjatywy doktora Aleksandra Mula pierwszego dyrektora pogotowia warszawskiego, w dniu 6 listopada 1945 roku uruchomiono pierwszą po wojnie stację pogotowia ratunkowego przy ulicy Ząbkowskiej 42. Trzy lata później uruchomiona została druga stacja dla mieszkańców lewobrzeżnej Warszawy przy ul. Hożej 41.

W 1948 roku zakończono odbudowę stacji przy ul. Hożej 56, która funkcjonuje w systemie dobowym do dziś. Usprawniając pracę pogotowia ratunkowego oraz dbając o maksymalne skrócenie czasu dojazdu do pacjenta w stanie zagrożenia życia, sukcesywnie rozpoczęto uruchamianie kolejnych stacji pogotowia w poszczególnych dzielnicach miasta.

W 1969 roku rozpoczęła funkcjonowanie pierwsza karetka reanimacyjna w centrali pogotowia przy ul. Hożej 56. Również w roku 1969 zakończono radiofonizację zespołów wyjazdowych usprawniającą w znacznym stopniu ich pracę.

W 1970 roku w Oddziale Śródmieście przy ul. Hożej 56 uruchomiono salę reanimacyjną w oddziale szpitalnym, a w 1984 roku Specjalistyczny Oddział Kardiologiczny dla mieszkańców Warszawy znajdujących się w stanie zagrożenia życia.

Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego w Warszawie to jeden z największych w Polsce publiczny zakład opieki zdrowotnej świadczący usługi z zakresu pomocy doraźnej. Statystyki wskazują, że w Warszawie codziennie przebywa ok. 4.5 miliona ludzi, co dla pogotowia ratunkowego oznacza 4.5 miliona potencjalnych pacjentów. Żeby skutecznie działać w takich warunkach Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego przez ostatnie lata systematycznie rozbudowywała strukturę stacji wyczekiwania zespołów wyjazdowych oraz doskonaliła procedury operacyjne przyjmowania zgłoszeń i odpowiedniego dysponowania zespołami wyjazdowymi.

Obecnie WSPR dysponuje 43 zespołami wyjazdowymi zakontraktowanymi przez Narodowy Fundusz Zdrowia (27 zespołów reanimacyjnych, 15 zespołów wypadkowych oraz 1 zespół reanimacyjny noworodkowy), które oczekują na wezwania w 15 newralgicznych punktach miasta, rozmieszczonych w systemie promienistym. Miejsca wyczekiwania są usytuowane tak, by mimo zatorów komunikacyjnych czasy dojazdów do wezwań pilnych nie przekraczały 8 minut. Kolejne stacje wyczekiwania i dodatkowe zespoły wyjazdowe będą powstawały wraz z rozbudową nowych regionów miasta.

W strukturze WSPR znajduje się również oddział kardiologii nieinwazyjnej z miejscami monitorowanymi oraz izbą przyjęć, specjalistyczne poradnie: kardiologiczna, chirurgii urazowo-ortopedyczna, chirurgii ogólnej, neurologiczna, dermatologiczna oraz szkoła ratownictwa.

Historia SKTS MEDITRANS

W 1952 roku na podstawie instrukcji Ministra Zdrowia założono Kolumnę Transportu Sanitarnego m.st. Warszawy. Pierwszą siedzibą były: ul. Skierniewicka i Al. Jerozolimskie. W 1952 roku powstała także Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego, z siedzibą przy ul. Filtrowej 57 i ze Stacją Obsługi w Aninie przy ul. Wydawniczej 70.

Budynek wielopoziomowego garażu przy ul. Woronicza 19, w którym obecnie znajduje się SKTS „MEDITRANS” -został zrealizowany w 1956 roku wg projektu architektów Janusza Czajkowskiego, Wiesława Żochowskiego i Mariusza Dalaka. Był to pierwszy garaż wielopoziomowy w Warszawie typu rampowego. Obiekt ten został ujęty w gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy jako współczesne dobro kultury.

W 1958 roku nastąpiło przekazanie obiektu przy ulicy Woronicza 19 dla Kolumny Transportu Sanitarnego.

Do 1975 roku Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego obsługiwała wszystkie placówki Służby Zdrowia na terenie ówczesnego województwa warszawskiego. Poza obsługą Pogotowia Ratunkowego, WKTS posiadała Ambulanse rentgenowskie i stomatologiczne wykonujące profilaktykę przeciwgruźliczą i stomatologiczną obsługę ludności.

Z połączenia Kolumny Transportu Sanitarnego m.st. Warszawy i Wojewódzkiej Kolumny Transportu Sanitarnego 1 lipca 1975 roku powstała Stołeczna Kolumna Transportu Sanitarnego. W okresie 1975 – 1985 w SKTS zatrudnionych było około 1200 osób, a stan taboru wynosił około 450 samochodów.

18 sierpnia 1999 roku nastąpiło przekształcenie SKTS Meditrans z jednostki budżetowej podległej Wojewodzie w samodzielną jednostkę Samorządu Województwa Mazowieckiego.

Na podstawie uchwały 183/06 Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 09.10.2006 roku w sprawie restrukturyzacji i zmiany nazwy Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego SZPZOZ w Warszawie z dniem 15.11.2006 roku Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego zmieniła nazwę na Wojewódzką Stację Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego "MEDITRANS" SPZOZ i przejęła do realizacji wszystkie statutowe zadania Stołecznej Kolumny Transportu Sanitarnego "MEDITRANS".